Dzieci, które przedstawiam w swoich pracach, są wyobrażeniem lęków towarzyszących mi od dzieciństwa. Dopiero ten cykl rzeźb pozwolił mi je zdefiniować i wyrazić. Teraz mogę precyzyjnie określić, czego się zawsze bałam. Choć są to uczucia osobiste, mam nadzieję, że niektóre z tych stanów emocjonalnych są wspólne także innym ludziom, co czyni je przynajmniej częściowo uniwersalnymi.
Moje rzeźby w pewien sposób przełamują tabu, które każe wierzyć, że dzieciństwo to synonim beztroskich lat pełnych szczęścia i sielanki. Nie zawsze tak jest. Psychologowie dziecięcy często opisują ten okres jako jeden z najbardziej dramatycznych w życiu, co dotyczy nawet tych dzieci, które na zewnątrz wydają się szczęśliwe. Dzieciństwo to czas, w którym nierzadko doświadczamy większych trudności i krzywd niż w dorosłym życiu. Jednak jako dzieci jesteśmy całkowicie bezbronni i nie zawsze potrafimy zrozumieć otaczający nas świat. Dzieciństwo w ogromnym stopniu kształtuje to, kim stajemy się później. Można powiedzieć, że los dziecka znacząco wpływa na losy świata.
Jest w człowieku potrzeba naśladowania natury. Nie tylko zachwyt nad jej pięknem sprawia, że instynktownie sięgamy po aparat fotograficzny. Jej głębsze poznanie wymaga od nas, abyśmy starannie odtwarzali jej kształty z całym bogactwem detali. I nie chodzi tu wcale o werystyczno-fotograficzne odtworzenie krajobrazu bądź też rzeźbiarskie odtworzenie naturalnej formy – tego rodzaju obraz natury jest jej zafałszowaniem. W tym procesie odtwarzania istotna jest bliska relacja, szczególnie dla rzeźbiarza. Można powiedzieć, że równie ważne, jak widzenie, jest wsłuchanie się w to, co podpowiada odkrywany kształt, oraz czujny dotyk, który pozwala uwierzyć, że rozpoznawany fragment świata w ogóle istnieje.
Mariola Wawrzusiak-Borcz — urodzona w Rzeszowie w 1971 roku. Studiowała na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1992-1997. Dyplom z wyróżnieniem otrzymała w pracowni prof. Józefa Sękowskiego. Obecnie jest profesorem nadzwyczajnym w ASP w Krakowie na Wydziale Rzeźby, gdzie prowadzi pracownię rysunku dla studentów od II do V roku. Uzyskała stypendium Cultural City Network Graz (1998), Stypendium Miasta Krakowa (1999 r.), Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2000 r.) Brała udział w wielu wystawach zbiorowych rzeźby w Polsce (m.in. w: Krakowie, Poznaniu czy Ostrowie Wielkopolski) oraz w Szwajcarii, Austrii i na Słowacji. Wystawy indywidualne prezentowała w Krakowie, Warszawie, Szczecinku, Sieradzu, Częstochowie, Sanoku, Rzeszowie oraz w Niemczech.
