Urodził się w 1943 r. w Warszawie. Mieszka i pracuje w Nowym Jorku, Cambridge, Massachusetts i Warszawie. Jest znany z wielkoskalowych projekcji obrazów na fasady architektoniczne i pomniki. Zrealizował ponad 90 takich projekcji w 20 krajach. Od 1980 roku – poprzez swoje projekcje i inne przedsięwzięcia komunikacyjne – współpracuje z mieszkańcami miast społecznie defaworyzowanymi na rzecz obecności ich głosu i ekspresji w przestrzeni publicznej.
Prace Krzysztofa Wodiczki były prezentowane na wielu międzynarodowych wystawach i festiwalach sztuki, takich jak Documenta, Venice Biennale, Whitney Biennial, Liverpool Biennale, Yokohama Triennial. Jest laureatem 4th Hiroshima Art Price „za wkład międzynarodowego artysty w pokój na świecie”. Prezentował swoją twórczość podczas retrospektywnych wystaw m.in. w Walker Art Center w Minneapolis, Fundacio Antoni Tapies w Barcelonie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej i Współczesnej w Seulu.
Jego prace są prezentowane w amerykańskim serialu telewizyjnym PBS: „Art in the Twenty-First Century”.
Krzysztof Wodiczko jest autorem książek – m.in. „Critical Vehicles” (MIT Press), „City of Refuge: Sept. 11”, „The Abolition of War”, „The Transformative Avant-Garde” oraz innych, w tym obszernej monografii „Krzysztof Wodiczko (Black Dog, Londyn), a także „Wodiczko. Socjoestetyka” (Krytyka Polityczna), „Obalenie Wojen” (MOCAK), „Rozmowy i teksty krytyczne” (Galeria Miejska Arsenał w Poznaniu).
Krzysztof Wodiczko jest byłym dyrektorem Center for Advanced Visual Studies MIT, od 2011 roku profesorem Wydziału Sztuki, Designu i Domeny Publicznej w Harvard’s Graduate School of Design oraz profesorem wizytującym na Wydziale Sztuki Mediów ASP w Warszawie.
(źródło: Strona Wydziału Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie)
Praca ma w swoim założeniu zapewnić osobom bezdomnym godność, ochronę mienia oraz minimum prywatnej przestrzeni. Pojazd zaproponowany przez artystę nie rości sobie pretensji do miana idealnego schronienia – przy jego tworzeniu wzięto pod uwagę konieczność ustępstw i charakterystyczne ograniczenia narzucane przez nomadyczną egzystencję miejską. Choć nie można go nazwać domem, pojazd ma potencjał poprawienia bytu osób żyjących w trudnych warunkach. Punktem wyjścia przy jego tworzeniu były strategie przetrwania stosowane obecnie przez miejskich nomadów. Dzięki rozmowom ze zbieraczami został opracowany projekt pojazdu, który może służyć zarówno do celów mieszkalnych, jak i do transportu oraz przechowywania puszek i butelek. Jego symboliczne znaczenie jest tak samo ważne jak funkcja utylitarna. Pojazd powstał na podstawie wizerunku zbieracza jako jednostki autonomicznej i aktywnej, i ma pełnić funkcję wizualnego odpowiednika codziennych dóbr służących celom konsumpcyjnym i handlowym (na przykład samochodów dostawców żywności) oraz budować most empatii między bezdomnymi a obserwatorami.
Z broszury Krzysztofa Wodiczki i Davida Luriego opublikowanej z okazji wystawy Pojazd dla bezdomnych w nowojorskiej Clock Tower Gallery w 1988 roku.
(źródło: Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK w Krakowie)
