Jeden z najwybitniejszych polskich rzeźbiarzy współczesnych, urodzony w 1953 roku w Krakowie. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1973-1978. Aktywnie uprawia różne dyscypliny twórcze, niegdyś był blisko związany z Teatrem Laboratorium Jerzego Grotowskiego, dla którego w latach 1976–1981 projektował plakaty.
Od 1988 r. mieszka w Rzymie i od 2003 r. jest obywatelem włoskim. Stale utrzymuje zawodowe relacje z Polską. Od 2014 r. pracował jako profesor gościnny w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie też się doktoryzował. W latach 2016–2018 współpracował z Akademią Sztuk Pięknych w Rzymie.
W swojej twórczości, we wczesnych pracach odnosił się do propagandy komunistycznej: Portret totalny Karola Marksa (1978, kolekcja Muzeum Niepodległości w Warszawie), Portret zbiorowy (1980, kolekcja Muzeum Narodowego w Warszawie) oraz sytuacji społeczno-politycznej Polski w stanie wojennym: Miejsce urodzenia (1982, Muzeum Historii Polski w Warszawie), Victoria-Victoria (1983, kolekcja Muzeum Narodowego w Krakowie). Najbardziej znaną jego realizacją jest instalacja rzeźbiarska Moby Dick (1989, kolekcja Muzeum Sztuki w Łodzi).
Autor kilkunastu nagrobków wybitnych ludzi kultury i polityki m.in.: Konstantego Puzyny, Krzysztofa Kieślowskiego, Ryszarda Cieślaka, Wojciecha Fangora, Krzysztofa Krauzego, Tomasza Stańki, Ewy Demarczyk, Jerzego Limona, Jana Lityńskiego, Karola Modzelewskiego, sarkofagów Krzysztofa Pendereckiego i Adama Zagajewskiego (znajdujących się w Panteonie Narodowym w Krakowie) oraz pomników Incontro con Federico Fellini (Rimini, 1994), Fryderyka Chopina La note bleue (Wiedeń, 2010), Hommage à Maria Jarema – Kraków Jaremiance (Kraków, 2022), Piano-forte (Kalisz, 2003).
Kilkakrotnie wyróżniany stypendium MKiDN oraz w latach 1988/1989 stypendium Rządu Włoskiego. Laureat wielu prestiżowych nagród m.in.: Katarzyny Kobro (Łódź 2004), Złotej Sowy Polonii (Wiedeń 2012), Franco Cuomo International Award (Rzym 2017), Leopolda Staffa (Warszawa 2019), Premio Gazzetta Italia (Warszawa 2025). Odznaczony Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2011).
Zagrał siebie w filmie My Italy (2017) w reżyserii Brunona Colelli. Eksponował swoje dzieła na ponad stu wystawach indywidualnych oraz na ponad pięciuset wystawach zbiorowych. Prace Krzysztofa M. Bednarskiego znajdują się w kolekcjach muzeów polskich i zagranicznych, oraz kolekcjach prywatnych.
Pomona to rzymska bogini owoców. Jej imię wywodzi się wprost od łacińskiego pōmŭm oznaczającego owoc, zwłaszcza ten z sadów. Moja Pomona, ukazana w sposób metaforyczny, staje się uosobieniem czasu owocowania – pełni, obfitości i cichego triumfu natury.
Punktem wyjścia do podjęcia tego tematu była cenzura – usunięcie przez platformę Facebook moich fotografii ukazujących piersi klasycznej greckiej rzeźby. Stąd wzięła się idea stworzenia peep-show z wielopiersiastą Pomoną w roli głównej, której syntetyczne, obłe formy nawiązywałyby do rzeźby biologiczno-abstrakcyjnej. W pierwotnym zamyśle statua miała być oglądana jedynie przez otwory w okalających ją ścianach, stawiając potencjalnego widza w roli „podglądacza“. Koncepcja jednak ewoluowała w czasie. Początkowo miała wydźwięk ironiczny i prowokacyjny, z nagością jako tematem zasadniczym, by finalnie powrócić do swych antycznych korzeni.
Zwyciężyła we mnie potrzeba nadania rzeźbie klasycznej formy, wykonania jej z piaskowca – materiału szlachetnego, ale podatnego na uszkodzenia, na którym łatwo uwidaczniają się wszelkie ślady, tworzące sugestię zarówno dawnego pochodzenia, jak i aktu wandalizmu. Nierealistycznie ukazane piersi Pomony stanowią metaforę dojrzałych owoców, płodności i dobrobytu. W przeszłości bogini była częstą bohaterką rzeźby parkowo-ogrodowej, szczególnie w epoce renesansu i baroku, w czasach, kiedy nagość nie budziła oburzenia, lecz zachwyt. Ostatecznie zdecydowałem, że nie będę trzymał widza na dystans – dam mu pełną swobodę w oglądaniu i dotykaniu wolnostojącego dzieła.
– Krzysztof M. Bednarski
